با اجازه‌ي مولانا... ساربانا! بار بگشا زاشتران شعر طنز حمید آرش آزاد

شهر تبريز است گويا اين مكان

گر قارانليق اوْلدو غرب و شرق آن

باز هم قطع است لابد برق آن

توي لوله يوْخدو گر آبِ زلال

قيمت سو هست بالا، بي‌خيال!

گر هواي شهر چوْخ آلوده‌دير

اعتراض از بهر آن بيهوده‌دير

موزه‌اش هرچند چوْخ عالي شده

ليك جاي سكّه‌ها خالي شده

نيمه‌اي از ارك اگر اوْلموش خراب

چوْخ دانيشما گئت، توكشك‌ات را بساب

چون قازينتي كار پر رونق شده

دور «گوْي مسجد» بوتون خندق شده

صاحب الامرش اوْلوب چوْخدان دونيم

اوْردا يوْخدور هيچ «ياهو»، «ياكريم»

هر بنايي كه قاليب از باستان

جاي آن احداث اوْلوب صدها دكان

نام «مولانا» و «شمس» و «شهريار»

در پاساژها يازيليب بر تابلولار

ساربان! تبريز دود آلودما

بير زمان اوْلموشدو شهر باغ‌ها

ليك چون مسؤوللار اوْلدو مهربان

هر آغاج تبديل اوْلوب بر ساختمان

بس كه با ما بخت، بازي ائيله‌يير

شورا عضوي، برج‌سازي ائيله‌يير

چون وكيل‌لر اوْلدولار چوْخ باادب

توي مجلس قالدي دؤردايل بسته لب

چون مديرلر بومي اين شهر نيست

اوْلموش هر مسؤول در اينجا بير توريست

بوردا چون «پروازي» اوْلموش هرمدير

پس مديرلردن سُراغ كمتر بگير

چون كه مسؤولان، اوزاق شد راهشان

زنگ وور بر تلفن همراه‌شان

ليك، آنجا هم دوشرسن از نفس

چون كه اغلب يوْخدولار «در دسترس»

ساربان! تبريزه خوش‌گلدين، بالام!

حرف «آرش» قالدي ناقص، والسلام!